In Tot
hier en niet verder beschrijf ik waarom Sanne vijf jaar zwijgt over de
seksuele intimidatie van haar baas. Zelfs als ze in behandeling komt ontkent en
bagatelliseert ze wat haar al die jaren is overkomen. Ze is bang haar baan te
verliezen als ze het naar buiten brengt. Ze schaamt zich over wat haar is
overkomen en hoopt dat als zij zich maar netjes gedraagt en goed presteert, dat
het dan wel overgaat. Van haar zelfvertrouwen is na vijf jaar intimidatie
weinig over. Sanne verbreekt het zwijgen en klaagt haar baas aan. Als de zaak
voorkomt bij het College van de rechten van de mens, verbaast de rechter zich
erover dat ze zo lang over de zaak heeft gezwegen, terwijl het haar zo heeft
dwars gezeten in haar werk.
Ik moest aan de situatie van Sanne denken, toen ik in de New
York Times een artikel las dat verwijst naar een onderzoek over
seksueel geweld onder wetenschappers. Hierin staat dat een kwart van de vrouwen
die veldonderzoek doet seksueel is misbruikt.
Een van die vrouwen is hoogleraar geobiologie A. Hope Jahren. Met een groep
Australische toeristen reist ze naar Turkije, waar ze onder de grond een oceaan
van heet water hoopt te vinden in de provincie Denizli. Als het reisgezelschap
een markt bezoekt, bestudeert zij plattegronden in een café om haar onderzoek
en metingen voor te bereiden. Op de weg terug naar het hotel verkracht een
onbekende man haar op klaarlichte dag in een trappenhuis.
Achttien jaar na het voorval besluit Hope Jahren haar verhaal naar buiten te brengen
en beschrijft ze hoe de verkrachting haar carrière heeft gefnuikt. Ze heeft
haar zoektocht naar de verborgen oceaan opgegeven en haar veldonderzoek beperkt
tot ‘veilige landen', zoals Canada en Ierland. Maar meestal werkt ze in een
beschermd en goed verlicht laboratorium. De interessante ontdekkingen laat ze
over aan haar mannelijke collega's.
Hope Jahren meent
dat het machtsverschil tussen mannen en vrouwen vrouwelijke wetenschappers ertoe aanzet te zwijgen over
seksueel geweld en zich ondergeschikt te gedragen. Met haar publicatie hoopt ze
hier verandering in te brengen.
Vrouwen als Hope Jahren en Sanne hebben gemeen dat ze jaren
verkeren in de emotiecirkel van gevaar en dat het jagen, het zelf carrière maken stagneert. Vrouwen die
blijven zwijgen duperen hun dochters die dezelfde dromen hebben. Kom ervoor
uit, zie onder ogen wat de belemmeringen zijn die verbonden zijn met het vrouw
zijn. Dat is de enige manier om dit geweld te stoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten